U ssaków, zewnętrzne sygnały semiochemiczne osobników przeciwnej płci tego samego gatunku, stymulujące receptory organu lemieszowego mogą modulować wydzielanie gonadotropin. Istnieją ewolucyne, anatomiczne oraz funkcjonalne dowody pokazujące, że ludzki organ lemieszowy (VNO) ma właściwości organu semiochemicznego. Zastosowaliśmy naturalnie występujące ludzkie feromony jako modele do zaprojektowania nowych, syntetycznych związków, które nazwaliśmy womeroferynami. W poprzednich publikacjach wykazaliśmy, że womeroferyna pregna-4,20-diene-3,6-dione (PDD) umieszczona wewnątrz organu VNO ochotnika płci męskiej oraz żeńskiej znaczaco wpływała na osobników wyłącznie płci męskiej, zmniejszając częstotliwość oddechów, uderzeń serca, wywołując stan alfa fal mózgowych i znacząco zmniejszając poziom hormonu luteinizującego (LH) oraz hormonu folikulotropowego (FSH) w surowicy. Wyniki obecnych badań potwierdzają, że PDD wpływa miejscowo na męski organ VNO, co przynosi odpowiednie, zależne od dawki, efekty. Potwierdza to łagodny parasympatykomimetyczny efekt 10% wzrostu napięcia wagalnego oraz spadek ilości objawów aktywności elektrodermalnej. Co więcej, PDD dostarczony miejscowo do męskiego VNO znacząco zmniejsza poziom LH oraz testosteronu (p < 0,01) w surowicy. Obecne rezultaty dostarczają dodatkowych dowodów potwierdzających funkcjonalność ludzkiego VNO i związanych z tym następstw, objawiających się zmianami autonomicznymi i psychofizjologicznymi, jak również regulacją wydzielania neuroendokrynnego.