Zakłada się, że sygnały chemiczne (feromony płciowe) są głównym stymulatorem atrakcyjności seksualnej w przypadku wielu samców. Jednakże, nie jest jasne czy feromony są substancjami eterycznymi, czy też nielotnymi i które układy sensoryczne zaangażowane są w ich wykrywanie (lemieszowy i/lub węchowy). Co więcej, zostało zademonstrowane, że nabyte życiowe doświadczenie wpływa na behawioralną reakcję na feromony płciowe, w którą wmieszane są różne systemy percepcji. W celu wyjaśnienia tego zagadnienia, właściwości wabiące lotnych oraz nielotnych związków, pochodzących z legowiska samca, zostały przeanalizowane na przykładzie samic myszy, które nie miały wcześniej kontaktu z chemicznymi związkami dorosłych samców. Wyniki wskazują na to, że niektóre nielotne substancje budzą u samic wrodzony pociąg, a z kolei związki lotne nie są chemicznie atrakcyjne. A zatem, główny feromon atrakcyjności płciowej zawiera nielotny związek (np. głównie proteiny moczowe, MUP). Z drugiej strony, składniki lotne stają się pociągające dla samic w wyniku powtarzanej ekspozycji. Są to wyuczone zachowania Pawłowa, ukazujące jak wcześniej neutralne związki lotne (prawdopodobnie odoranty) stają się pociągające płciowo dzięki ich asocjacji ze związkami nielotnymi - wrodzonymi feromonami stymulującymi popęd. Te odkrycia pokazują, że przy interpretacji roli sygnałowych oraz wyzwalających feromonów brane pod uwagę muszą być nie tylko seksualne, ale również 'chemiczne' doświadczenia życiowe (wcześniejsze przeżycia związane z feromonami płciowymi).